İnsan  gördüm, Kârunların soyundan;
Derya olsa, damla vermez suyundan.
Serden geçer.. Vazgeçemez huyundan.
       Sakın, “Bizde cimrilik yok” demeyin;
       Belki vardır.. Vermeyi bir deneyin.

İnsan  gördüm, kutsallara saldıran,
Edep, hayâ perdesini kaldıran.
Her lokması, bala batmış baldıran.
     “Bizde haram lokma  yoktur” demeyin;
       Zekâtlarda kaçak var mı?.. Deneyin.

İnsan  gördüm, konuştukça batmada;
Tevâzu tahtında, kibir satmada.
Gece gündüz, cübbesiyle yatmada.
     “Bizde böyle münâfık yok” demeyin;
      Kalp gözüyle bakmayı bir deneyin.

İnsan  gördüm, sözde mürşit peşinde;
Cennet arar.. Meczupların leşinde.
Oysa  ki  yanıyor,   şirk  ateşinde.
     “Bizde böyle müşrik yoktur” demeyin;
      Belki çoktur.. Görmeyi bir deneyin.

İnsan  gördüm, din maskesi yüzünde;
Lâkin, Allah korkusu yok özünde.
Vatan, millet, sıfırlanmış  gözünde.
    “Hâinleri anlamak zor” demeyin;
     Ben anladım.. Bunu siz de deneyin.

İnsan  gördüm, her adımı dengeli;
Hiçbir şeytan, takamamış çengeli.
Yetimlerle geçmiş nice engeli.
     “Kirli saçlar okşanır mı?” demeyin;
      Ben okşadım.. Bunu siz de deneyin.

Birgün, yolda karıncaya rastladım;
Dikkat ettim.. Üzerine basmadım.
Bana selam verdi, ben de susmadım.
     “Hayvanlarla konuşulmaz” demeyin;
      Ben konuştum.. Bunu siz de deneyin.

Aldatmasın, karıncanın cüssesi;
Çok büyüktür, ibretlerde hissesi.
Yeter ki açılsın, gaflet perdesi.
       Sakın, “Bizde gaflet yoktur” demeyin;
       Belki vardır.. Uyanmayı deneyin.

    “Uyanıklar, uyanır mı?” demeyin;
     Ben uyandım. BUNU SİZ DE DENEYİN.

Cengiz Numanoğlu

(2017)

Anasayfa

Sonraki şiir

Şiir sayfaları