|
|
|
Bir şehir ki; nesiller,
irfanla besleniyor, Bir şehir ki; Mevlânâ, dünyaya sesleniyor. Semâzenler dönerken, Tevhîdin gölgesinde; Nefes nefes yaşıyor, vuslatı ney sesinde. KONYA DENİNCE gözler, nurlu seller döküyor; Kararmış gönüllerde, nice şafak söküyor. Bir şehir ki; şuhedâ, mührü vurmuş taşına; “Bu mîrâs benim” demiş, dünyaya tek başına. Mâbedlerde saf tutmuş, secdeyle barışanlar, Feyz almış evliyâdan, hayırda yarışanlar. KONYA DENİNCE sevgi, yüreklerden taşıyor; Her sînede ölümsüz, nice ensar yaşıyor. Bir şehir ki; aşkların, âşıkların harmanı; Gönüllere nakşetmiş, o İlâhî Fermanı. Adâlet mîzânında, îmân tahtını kurmuş; Cehâletin zulmüne, ilmiyle karşı durmuş. KONYA DENİNCE kalpler, Zikrullah’la vuruyor, Evliyânın ruhları, şehre selâm duruyor. Bir şehir ki; edeple, merhametle bezenmiş, Takvâsıyla Allah’ın rızâsına özenmiş. Peygamber sevdâsını, tâc etmiş gönüllere, Bu sevdayı öğretmiş, güllere bülbüllere. KONYA DENİNCE gözler, mânâya çevriliyor; Maddenin, o saldırgan putları devriliyor. Bir şehir ki; çağlara, îmânıyla yürüyor, Mânevî sarayları, irfânıyla örüyor. Ahlâkı tartılsa da, cefâlarla bin defa; Bir zerre eksilmiyor, özünde ahde vefâ. KONYA DENİNCE susar, acze düşer kalemler; Bir şehir ki; şâhittir, ona bütün âlemler. Cengiz Numanoğlu (2014) |
