Vefâsız dost için, yanma bu kadar;
Nankörlük, beşerin hamurunda var.
Gördüğün yarayı, sen yine de sar;
Kullar bilmese de, Mevlâ bilir ya.

Yanılıp, karşılık bekleme kuldan;
Ola ki; kıl vermez, verdiğin çuldan.
Saldığın selâmı, çevirme yoldan;
Kullar almasa da, Mevlâ alır ya.

Gönüller sarrafı, neyler parayı?
Bilir ki; sahtedir, dünya sarayı.
Yoksulun bağrında, binbir yarayı;
Kullar sarmasa da, Mevlâ sarar ya.

Gösteriş düşkünü, süzme cehâlet;
İslâmı etse de, servete âlet,
Üzülme.. Bu riyâ postunu elbet,
Kullar görmese de, Mevlâ görür ya.

El etek öperek, susan dillere;
Rüşvet kapısında, bükük bellere;
Zulmü alkışlayan, gizli ellere;
Kullar yetmese de, Mevlâ yeter ya.

Benlik sevdâsıyla, kalem tutana,
Allah’ın hükmüne, hüküm katana,
İşret sofrasında, makam satana;
Kullar sormasa da, Mevlâ sorar ya.

Öfkeye kapılma.. Sözü hoş eyle,
Kur’ân’da Allah’ın, buyruğu böyle.
Amaç ibâdetse, sâkince söyle;
Kullar duymasa da, Mevlâ duyar ya.

Sen ki; bozmadıkça, niyetlerini,
Uzatmaz kalbine, şeytan elini.
Temiz alnındaki, ter bedelini;
Kullar vermese de, Mevlâ verir ya.

Bir yudumluk hazdır, çöldeki testi,
Kaptırma, şu dünya çarkına postu.
Kim demiş ki olmaz; doğrunun dostu?
Kullar olmasa da, Mevlâ olur ya.
 

Cengiz Numanoğlu

(1992)

Anasayfa

Sonraki şiir

Şiir sayfaları