Yıl iki bin yirmide, dünya tersine döndü;
İrfan saraylarında, bütün ışıklar söndü.
İnsanoğlu aklının, şifresini yitirdi;
Edep, hâyâ denilen, servetleri bitirdi.

Yıl iki bin yirmide, vicdanlar susturuldu;
Ferâset kapısına, çifte kilit vuruldu.
Nice sağır sultanlar, mazlumları duymadı;
Allah’ın buyruğuna, hiçbirisi uymadı.

Yıl iki bin yirmide, dalkavuklar türedi;
Kur’ân’la örtüşmeyen, tarikatlar üredi.
El etek öptürmede, hızlandı yarışmalar,
Cübbelerle gizlendi, fitneyle barışmalar.

Yıl iki bin yirmide, frenler tutmaz oldu;
Dijital bataklıklar, canlı cesetle doldu.
Söküldü haysiyetin, bütün temel taşları;
Başladı yeryüzünde, cinsiyet savaşları.

Yıl iki bin yirmide, ne zulümler görüldü;
Doğruyu söyleyenler, dokuz köyden sürüldü.
Robotlaşan insanlar, tefekkürü terk etti;
Bu zillet, aileye, bencilliği zerk etti.

Yıl iki bin yirmide, ahlak görünmez oldu;
Ahlaksızlar yüzünden, yolda yürünmez oldu.
Bozuldu insanların fıtratında ayarlar;
Algılarla putlaştı, bütün bilgisayarlar.

Yıl iki bin yirmide, basîret sona erdi;
Şeytanlaşan insanlar, deliye değnek verdi.
Deliler; akıl, fikir, ne bulduysa taşladı,
Böylece kıyâmetin provası başladı.
 

Cengiz Numanoğlu

(2020)

Anasayfa

Sonraki şiir

Şiir sayfaları